روزی در تقویم که ۲ یادگار صبا را از موسیقی ایران گرفت

به گزارش سی وی نت، گفته می شود محمود ذوالفنون برای تفریح ​​صبا به وی لقب ویولن فنون داده است.

ذوالفنون در خانواده ای بزرگ شد که موسیقی در آن جریان داشت، زیرا پدرش حبیب ذوالفنون، تار ساز و نوازنده بود، برادرش جلال ذوالفنون شهرت داشت و خود «محمود» با نوازندگی پدرش به موسیقی علاقه مند شد. تار، و از سن هشت سالگی شروع به نواختن کرد. تار ملاقات کرد.

خود ذوالفنون در این باره می گوید: «اولین پایه علاقه من به موسیقی گوش دادن به ساز (تار) پدرم در زمان تدریس شاگردانش بود، بعداً به کلاس جمعی از بچه ها پیوستم، کتاب و خیلی به یاد دارم. خوب که درس اول طناب و نمک آهن و بار کاریسما بود تمام برنامه های درسی مثل آن زمان دیوانه بود البته قدیم ها برای آموزش صحیح اصولی را رعایت می کردند که نباید به راحتی از کنار آن گذشت و مهارتی که به نوبه خود یادگیری مهم است.

وی ادامه داد: همزمان با فراگیری دستگاه نمک، صدای ساز جدیدی را شنیدم؛ کمانچه نواز برای یادگیری زوایای مهم پیش پدرم آمد و صدای آرشه نیز در من تأثیر گذاشت، در واقع در همسایه ما یک نوازنده ویولن بود. که صدایش هم گوشم را جلب کرد این نوازنده عنایت الله روشن (مدیر تلفن شهر آباده) است و بالاخره توانستم این اپلیکیشن جدید را از او ببینم و آنقدر خوشم آمد که خواستم تصمیم بگیرم که یک روز تصمیم بگیرم. من قادر خواهم بود زوایایی را که از طناب یاد گرفتم به ابزار خمشی منتقل کنم، در آن زمان امکان نداشت که صاحب چنین ابزاری باشم، اما به دلیل علاقه زیادی که به مجسمه سازی دارم و درسی که دارم. در این درس در دبستان دیدم برای خودم چیزی شبیه ویولن ساختم که اگر امروز بود خنده ام می گرفت تا حدی آرزوی دلم برآورده شد و بدون معلم و کارگردان خواندم.

در 20 سالگی زادگاهش را به مقصد شیراز ترک کرد و در آنجا با یکی از مهندسان کارخانه قند که ویولونیست لهستانی بود آشنا شد و مقدمات نواختن ویولن را از او آموخت.

محمود ذوالفنون در سال 1320 به تهران آمد و در اولین فرصت در کلاس درس مرحوم صبا حاضر شد و از تجربیات وی استفاده کرد. زنده یاد ذوالفنون نیز تکنیک ویولن را نزد روبیک گریگوریان آموخت و جانشین استاد صبا در کلاس او شد.

“من نزد مسیو روبیک گریگوریان رفتم تا نواختن ویولن را به خوبی بیاموزم و اهمیتی که او در من دید باعث شد فکر کند که یک نوازنده کلاسیک بین المللی خواهم شد، در حالی که تنها هدف من این بود که بتوانم روی صحنه بنوازم. انجمن موسیقی کشور که اخیراً (به سرپرستی روح الله خالقی) برای شرکت در آن تأسیس شد، دیری نگذشت که به عضویت این ارکستر درآمدم و کلاس خودم را در ساختمان امگا در خیابان لاله زار افتتاح کردم. هنر و هارمونی را نزد روح الله خالقی بیاموزم و گاهی از کلاس استاد ابوالحسن صبا برای یادگیری قطعات موسیقی استفاده می کنم.

ذوالفنون در خصوص علاقه به تدریس، علاوه بر کار در هنرستان، کلاس درس مخصوص به خود را نیز دارد و بعداً مسئولیت تدریس در کلاس موسیقی عصر وابسته به وزارت فرهنگ و هنر و همچنین نواختن ویولن را بر عهده دارد. یک دوره آموزشی که توسط سازمان دفاع برگزار شد، سرود ملی منتشر شد و جوایز زیادی نیز به همراه داشت.

کار رادیویی او تقریباً از ابتدای رادیو تا سال 1354 ادامه داشت تا اینکه در سال 1355 به آمریکا رفت.

سرانجام این هنرمند در سن 93 سالگی در سن خوزه کالیفرنیا بر اثر کهولت سن درگذشت.

حبیب الله بدی

بدیعی که او نیز از شاگردان صبا است و در خانواده‌ای عاشق هنر به دنیا آمده است، گفته می‌شود که به عنوان نوازنده، آهنگساز و ویولن و تلفیق موسیقی کلاسیک با موسیقی ایرانی تأثیر غیرقابل انکاری داشته است. هنرمندی که قدرت کمان و مهارتش در نواختن ویولن فراتر از حد تصور است، تا به امروز، فیلم او الگوی بسیاری از ویولونیست های خودآموخته است.

همانطور که در مورد این هنرمند توضیح داده شد، پدرش میرزا عبدالصمد از صاحبان شهر بود که در دوران تحصیل دوتار می نواخت. مادرش صنلت خانم نیز به موسیقی علاقه داشت و همین امر بر عشق حبیب الله به این هنر تأثیر گذاشت.

بدیعی در گفت‌وگوی رادیویی به شرح مختصری از خود پرداخت که در ادامه می‌خوانید:

در ابتدای این مصاحبه از او پرسیده شد که در کجای ایران متولد شده است؟ پاسخ:

من متولد استان مازندران هستم.

فعالیت هنری خود را از چه سالی شروع کردید؟

از سال 1328 در 16 سالگی ضبط را شروع کردم، یادم هست در صداوسیما به عنوان خواننده در برنامه نظامی شروع کردم، بعد از دو سال یک گروه کوچک را رهبری کردم.

بدیعی با استعداد فراوان خود توانست در موسیقی به موفقیت های بزرگی دست یابد. عزیزالله بیات به سایر دانشجویان صبا که استاد دانشگاه شهید بهشتی نیز هستند، در یک مصاحبه تلویزیونی از استاد صبا پرسیدند که قوی ترین شاگرد شما کیست؟ اما استاد بعدها با تواضع و تواضع گفت مردم باید بدانند که چه چیزی بهتر است. جواب صبا بیات را راضی نکرد و در جلسه ای پنهانی همین سوال را از او پرسید، استاد صبا می گوید: حبیب الله بدیعی.

محصولی از برنامه گل می باشد. موسیقی متاثر از حال و هوای گل هایی است که پیشگامان موسیقی آن افرادی چون علی نقی وزیری، ابوالحسن صبا و روح الله خالقی هستند. تکنوازان گلها، اگرچه بسیاری از آنها شاگرد اساتید مرتبط با نوازندگان دوره قاجار بودند و به سبک ها و ردیف های موسیقی کلاسیک مسلط بودند، اما علاقه چندانی به پیروی از سنت موسیقی ایرانی و به جای ساختن موسیقی نداشتند. ردیف تصادفی بر اساس الگوی ردیف بازی می کنند.کسایی و پرویز یاحقی در راس بازیگری ایران هستند.

بدیعی علاقه زیادی به موسیقی اصیل و سنتی ایران دارد، او معتقد است موسیقی ملی هر کشوری نشان دهنده اوج روح کشور است، اگر بخواهند آزادی و وحدت نه را به آن ببرند. باید ابتدا بر موسیقی، فرهنگ و ادبیات کشور غلبه کرد و سپس به سراغ نمادهای ملیت های دیگر کشور رفت، اما فرهنگ، ادبیات و موسیقی ایران که از رنج های تاریخی و حملات وحشیانه مغول ها جان سالم به در برده است. . برخی دیگر از اقوام در برابر حملات این مردان قیام کرده و از این پس نیز بر اساس فرهنگ غنی خود، راه را برای آینده هموار کرده و فرهنگ خود را به عنوان پشتوانه تلاش های او به ارث می گذارد.

این هنرمند و مدرس موسیقی ایرانی در 27 آنلاین 1371 بر اثر بیماری قلبی در بیمارستان توس تهران درگذشت و پیکرش در جوار امامزاده طاهر (کرج) به خاک سپرده شد.

انتهای پیام