ازنظر مکانیکی، تعمیر گیربکس دابل کلاچ (DCT) مانند یک گیربکس اتوماتیک معمولی مبدل گشتاور ندارند. بدون مبدل گشتاور، یک گیربکس دابل کلاچ (DCT) در عوض دنده‌ها را شبیه‌تر به گیربکس دستی تعویض می‌کند. تفاوت گیربکس دابل کلاچ (DCT) با گیربکس دستی در این است که یک DCT به‌جای یک شفت از دو شفت خروجی استفاده می‌کند. جهت آگاهی از خرابی و تعمیر گیربکس اتوماتیک تا انتهای مطلب همراه ما باشید.
گیربکس دابل کلاچ (DCT) چگونه تعمیر می‌شوند؟
ازآنجایی‌که این گیربکس‌ها شامل یک کامپیوتر پیچیده هستند، تعمیر آن‌ها بیشتر از یک گیربکس دستی ساده یا گیربکس اتوماتیک از پیش مونتاژ شده چالش‌برانگیز است. اساساً یک گیربکس دوکلاچه دو گیربکس دستی به‌اضافه سنسورهای رایانه است. این تعداد قطعات بیشتری را برای حذف یا جایگزینی نسبت به سایر انواع گیربکس فراهم می‌کند و مبلغی را که برای قطعات و هزینه‌های نیروی کار پرداخت می‌کنید افزایش می‌دهد. بااین‌حال، گیربکس‌های دوکلاچه به‌اندازه کافی قابل‌اعتماد هستند که این تعمیرات در مقایسه با انواع دیگر گیربکس‌ها نسبتاً نادر اتفاق می‌افتد.
چگونه متوجه شوید که گیربکس دابل کلاچ (DCT) به تعمیر یا تعویض نیاز دارد؟
ازآنجایی‌که این گیربکس‌ها بسیار قابل‌اعتماد هستند، تصمیم‌گیری در مورد تعمیر گیربکس یا تعویض آن با یک گیربکس جدید دشوار است. هنگامی‌که مشکوک هستید که گیربکس شما ممکن است نیاز به تعمیر داشته باشد، باید حداقل دو پیشنهاد دریافت کنید تا نظرات مستقلی در مورد منبع مشکل و هزینه رفع مشکل داشته باشید. به دلیل زمان و تلاش موردنیاز برای خراب کردن و بازسازی انتقال فعلی، اغلب گزینه ارزان‌تری برای جایگزینی انتقال فعلی خود با یک انتقال کاملاً جدید است.
همچنین می‌توانید با رعایت توصیه‌های سازنده در مورد سرویس و نگهداری از تعمیرات پرهزینه اولین یا بعدی گیربکس دوکلاچه خود جلوگیری کنید. شما می‌خواهید به‌طور دوره‌ای مایع انتقال را شستشو و دوباره پرکنید تا مطمئن شوید که ذرات مضر یا سایر زباله‌ها در ماشین‌آلات ظریف وجود ندارد. شما همچنین می‌خواهید در اولین نشانه مشکل به مکانیک مراجعه کنید – اغلب، یک تمیز کردن ساده یا شستشوی مایعات می‌تواند از مشکلات پرهزینه‌ای جلوگیری کند که بعداً مجبور به تعویض گیربکس خود شوید.
اهمیت گیربکس دابل کلاچ (DCT) در خودرو
دورانی وجود داشت که یادگیری رانندگی به معنای یادگیری مهارت در پیچیدگی تعویض دنده به‌صورت دستی و درعین‌حال دست‌کاری پدال کلاچ، گاز و دسته انتخاب‌گر دنده بود. اگرچه پدال گاز (پدال گاز) و انتخاب‌گر دنده (شیفتر) تقریباً برای همه رانندگان فعلی آشنا هستند، پدال کلاچ ممکن است آشنا نباشد
در خودرویی با گیربکس دستی، کلاچ موتور را برای چند لحظه از گیربکس جدا می‌کند تا راننده بتواند از یک‌دنده به دنده دیگر سوئیچ کند. راننده برای کار با کلاچ پدال کلاچ را به داخل فشار می‌دهد. هنگامی‌که در خودروی مجهز به گیربکس دستی از یک توقف خارج می‌شوید، پاهایتان درحالی‌که دنده اول یا معکوس را می‌گیرید، کمی رقص می‌کنند، پدال کلاچ را رها می‌کنند و مقدار مناسب شتاب را با پدال گاز اضافه می‌کنند. این روش به درجه‌ای از مهارت نیاز دارد که برخی تسلط بر آن را چالش‌برانگیز می‌دانند.
بنابراین، برای آسان‌تر کردن رانندگی، مخترعان و سازندگان به دنبال راه‌هایی برای خودکارسازی این فرآیند بوده‌اند تا ماشین‌کاری را که راننده قبلاً انجام می‌داد انجام دهد.
امروزه چندین نوع مختلف گیربکس اتوماتیک کار تعویض دنده را برای ما انجام می‌دهند. اتوماتیک‌های معمولی از مبدل‌های گشتاور برای تسهیل در تعویض دنده استفاده می‌کنند. گیربکس‌های متغیر پیوسته (CVT) از تسمه یا زنجیر و قرقره برای دست‌کاری نسبت دنده استفاده می‌کنند. موضوع این مقاله – گیربکس دوکلاچه (DCT) – در داخل شبیه به گیربکس دستی عمل می‌کند اما راننده را ملزم به کار با پدال کلاچ نمی‌کند.
تاریخچه کوتاه گیربکس‌های دوکلاچه
یک مهندس فرانسوی به نام آدولف کگرس به‌طور گسترده به‌عنوان پدر DCT شناخته می‌شود. او که به دنبال راهی کارآمد برای خودکارسازی انتخاب دنده در وسایل نقلیه بود، به مفهومی رسید که در اواخر دهه 1930 به گیربکس دوکلاچه تبدیل شد، اما جنگ جهانی دوم مداخله کرد و او را از اجرای ایده‌اش بازداشت.
تا دهه 1980 بود که این ایده واقعاً شکل گرفت. مانند بسیاری از پیشرفت‌های خودرویی، مسابقه‌ای انگیزه‌ای بود.
پورشه گیربکس PDK (Porsche Doppelkupplungsgetriebe) را در دهه 1980 توسعه داد و از آن در اتومبیل‌های مسابقه‌ای بسیار موفق 962 استفاده کرد. در سال 1986، یک 962 با گیربکس PDK برنده اولین مسابقه قهرمانی نمونه ورزشی جهانی خود در مونزا ایتالیا شد و یکی از معرفی‌شده‌ترین خودروهای مسابقه‌ای تمام دوران بود. بسیاری دیگر از خودروهای عملکرد محور اکنون از DCT استفاده می‌کنند.
همان‌طور که قبلاً گفتیم، در اصطلاح خودرویی، یک کلاچ میل‌لنگ تأمین‌کننده نیروی موتور را از گیربکس جدا می‌کند، بنابراین راننده می‌تواند از یک‌دنده به دنده دیگر بدون ایجاد اتصال احتمالی ماشین‌آلات سوئیچ کند. ازآنجاکه یک DCT اساساً دو گیربکس است که به‌طور هماهنگ کار می‌کنند، که هرکدام به یک کلاچ نیاز دارند به همان دلیل که یک گیربکس دستی نیاز به کلاچ دارد.
علاوه بر این، گیربکس‌های دوکلاچه نیازی به تعویض دستی راننده از یک‌دنده به دنده دیگر با استفاده از اهرم دنده ندارند. در عوض، فرآیند انتخاب دنده به‌طور خودکار انجام می‌شود تا یک DCT بتواند به‌عنوان یک گیربکس اتوماتیک عمل کند. اما همان‌طور که توضیح خواهیم داد، دنده‌ها را به همان روشی که یک گیربکس اتوماتیک معمولی با مبدل گشتاور انجام می‌دهد، انتخاب نمی‌کند.
جادوی گیربکس دوکلاچه این است که می‌تواند خیلی سریع از یک‌دنده به دنده دیگر تغییر کند. این تعویض سریع امکان‌پذیر است زیرا درحالی‌که یک‌دنده دریکی از دو گیربکس داخلی در DCT درگیر است، دنده بعدی در دومی از دو گیربکس داخلی از قبل انتخاب‌شده و برای درگیری فوری آماده است.
بنابراین، انتقال از یک‌دنده به دنده دیگر صرفاً میلی‌ثانیه طول می‌کشد و باعث می‌شود که تعویض دنده با یک DCT بسیار سریع‌تر از یک گیربکس دستی سنتی یا یک گیربکس اتوماتیک معمولی باشد. این به‌ویژه در عملکرد و اتومبیل‌های مسابقه‌ای مفید است، جایی که تقسیم ثانیه‌ها می‌تواند تفاوت بین بردوباخت باشد.
گیربکس دوکلاچه چگونه کار می‌کند؟
یک گیربکس دوکلاچه دارای دو کلاچ است اما پدال کلاچ ندارد. با گیربکس دستی سنتی، درگیر شدن کلاچ به راننده نیاز دارد که از پدال کلاچ استفاده کند. با یک DCT، کلاچ کنترل الکترونیکی درگیر شده و دستوراتی را به هیدرولیک داخلی گیربکس صادر می‌کند.
هر یک از دو کلاچ با یکی یا دیگری از دو گیربکس داخلی مرتبط است. اغلب، یکی از این گیربکس‌ها دارای دنده‌های فرد است و دیگری دنده‌های زوج را کنترل می‌کند. (یکی از گیربکس‌ها دنده‌عقب را نیز برای پشتیبان گیری در خود جای‌داده است.)
در حین رانندگی خودرو با DCT، بسته به دنده انتخابی، یکی از گیربکس‌های داخلی با موتور درگیر می‌شود و خودرو را نیرو می‌دهد درحالی‌که دیگری از موتور جدا می‌شود، اما با دنده بعدی که از قبل برای استفاده انتخاب‌شده است. تغییر بین دنده‌ها سریع است و بدون وقفه در جریان گشتاور در خط محرکه اتفاق می‌افتد.
دو حالت: اتوماتیک و دستی
در DCT معمولی، هنگام رانندگی در حالت اتوماتیک، گیربکس دنده بعدی را از قبل انتخاب می‌کند و سپس تمام اقدامات لازم برای تعویض بین دنده‌ها را انجام می‌دهد. DCT دو کلاچ را در صورت لزوم برای بالا بردن دنده در حین شتاب گیری و پایین آوردن دنده در هنگام کاهش سرعت فعال و رها می‌کند. تغییرات دنده به‌صورت ترتیبی است که به ترتیب عددی بالا و پایین است. بااین‌حال، یک DCT به دلیل فرآیند پیش انتخاب دنده دوکلاچه می‌تواند به‌سرعت در طیف کامل دنده‌های خود پیشرفت کند.
علاوه بر عملکرد خودکار، یک DCT مدرن می‌تواند به‌عنوان یکدستی بدون کلاچ نیز عمل کند. این بدان معناست که راننده می‌تواند دنده بعدی را به‌صورت دستی انتخاب کند، معمولاً با استفاده از اهرم‌ها (دنده شیفترها) روی فرمان. راننده به‌هیچ‌وجه نیازی به استفاده از پدال کلاچ یا فعال کردن کلاچ ندارد. الکترونیک و هیدرولیک گیربکس به‌طور خودکار هر دو کلاچ داخلی را درگیر می‌کنند. تعویض دنده به‌صورت دستی امکان تعویض دنده‌های بالا و پایین بسیار سریع را فراهم می‌کند و به راننده کنترل کامل رفتار گیربکس را می‌دهد.
