زبان فارسی در استانبول – سی وی نت

شاعر، پژوهشگر و رئیس گروه فرهنگ و ادب رادیو ایران در نامه ای به سی وی نت نوشت:

نمادهای ایرانی در همه جای این کشور در موزه‌ها و مجموعه‌های سرزمین عثمانی و آثار تاریخی این منطقه مملو از نوشته‌های به زبان فارسی است، به طوری که می‌توان گفت که علاوه بر ایرانیان امپراتوری عثمانی را به رسمیت شناخته‌اند. این زبان برای قرن ها زبان فرهنگ و ادب بوده است.

کتاب، نقاشی، گرافیتی، نقاشی و کتیبه در خط، نثر و شعر فارسی فراوان است. حتی امروزه، بسیاری از کلمات، نمادها، عبارات و علائم نگارشی همه چیز را ترک می کنند. بسیاری از واژه های شعر ترکی فارسی است و این نشان از نزدیکی ایران دارد. محققان در گذشته تعداد واژه های فارسی در ترکی استانبولی را بیش از پنجاه هزار نفر گزارش کرده اند. امروزه اگرچه به دلیل توسعه و تنوع، این تعداد کاهش یافته است، اما در ترکیه امروز نیز می توان خلاصه ها و اصطلاحات فارسی بسیاری را یافت.

در سفرهای قبلی ام به برخی نقاط به ویژه استانبول، چندین اردوگاه را دیدم که دارای شناسنامه ایرانی بود و نماد و نماد نزدیکی این دو نفر بود.

این گونه واژه ها که انبوهی از مصادیق خوب است هنوز در ترکی استانبولی رایج است و برخی از آنها را متاسفانه کمتر به کار می بریم. (مثلاً در ترکیه به تابلوی مترو علامت مترو یا پیامی به نام علم می گویند.)
گرم، تمیز، راحت، شناخته شده، بخوان، خواستن، آزاد، باغ، آب، بختیار، برابری، برادر، ویران، اندام، جانباز، شاد، نتیجه، هیئت، انبار، چنار، بازار، تاوه، استاد، برنج لباس، مرید، خبر، درد و شفا، کثیف، چوپان، داماد، میوه، دهلیز، دوست، اشکناب، چابک، هویج، نه، اگر، هرکس، هر، مجرد، پنجره، فلز، کوچک، خط، مربع، باغ ، گلستان، آب، جهانگیر، بالک (پشت) و ….

مناطق مختلفی در استانبول وجود دارد که بر پیشانی خود کتیبه های ایرانی دارد. مانند جهانگیر، امیرگان، خیابان بهاریه، کورچشمه، کاخ خدیو، مسجد شاهزاده. در ترکیه روز «ایران» به نام تقسیم می‌شود و نام‌های متعددی فارسی است: بازار، چهارشنبه، پنجشنبه، پنجشنبه.

نام فصل بهار و پاییز این است: “ایلک بهار و هفت دریا”

ترکی استانبولی نیز مانند فارسی از درجه نوشتار بالایی برخوردار است و در بسیاری از پیوندها و ساختارهای مشتق شده از آمیخته دو کلمه فارسی مانند دولابدره یا ترکی و فارسی یافت می شود و دارای کاربردهای فراوانی است. من به برخی از آنها اشاره می کنم که جالب و شگفت انگیز هستند و عمق زبان فارسی را نشان می دهند.

یکی از واژه های فارسی باستان “کوچه” است که کلمه “کوچه = کوچه” از آن گرفته شده است، در ترکیه این کلمه در بسیاری از اصطلاحات فارسی مانند پسوند یا پیشوند و مجموعه های زیادی ایجاد شده است که مشاهده می کنید. مثال:

کوی: باقرکوی، کوی قاضی، کوی تپه، کاراکوی، کوی جنگل، ینی کوی، انجیرکوی، اورتاکوی، کوی چکمه.

خانه ها: گلهنه (خانه سبز)، شیشانه (شش اتاق)، تربخانه، هستانه (بیمارستان طاقت فرسا)، مدرسه، توپخانه، کارخانه، کتابخانه.

تپه: گل تپه، سیران تپه، گزتپه، سنجاق تپه، مال تپه،

سارای: سولوسارای، گالاتا سرای، توپکاپی سرای، آکسارای (آق سرای)،

چه: باغ، مربا باغ، باغ آب

شهر: آتششهر، شهر بویوک

دره: دولابدره، دره نارلی، دره بویوک و…

آنچه آمد محصول یک کتاب کوتاه از یک نویسنده بود، اما این سخنان هزاران نفر نیست.

انتهای پیام/