خلاصه کتاب بهترین زمان مردن ( نویسنده الیف شافاک )

رمان «بهترین زمان مردن» اثر الیف شافاک، کاوشی عمیق در معنای هویت، تنهایی و مرزهای باریک میان عقل و جنون است. این اثر خواننده را به سفری فلسفی در زندگی سه هم اتاقی و دختری که در جستجوی مفهوم زندگی و مرگ است، می برد. داستانی که با ظرافت و نگاهی انسان محور به چالش های فرهنگی، روابط پیچیده انسانی و مفهوم برزخ یا دنیای میانین می پردازد.

الیف شافاک با نثری گیرا و تأثیرگذار، جهانی را ترسیم می کند که در آن شخصیت ها، در میان کشمکش های درونی و بیرونی خود، به دنبال جایگاهی برای تعلق هستند. این رمان، صرفاً یک داستان نیست، بلکه آینه ای است که در آن، مخاطب می تواند بازتابی از پرسش های وجودی خود را بیابد. هر صفحه، خواننده را به تأمل وامی دارد و او را با پرسش هایی درباره زندگی، انتخاب ها و آنچه بهترین زمان مردن تلقی می شود، درگیر می کند. این اثر نه تنها یک روایت داستانی، بلکه یک تجربه فکری عمیق است که حس همراهی و همدلی را در خواننده زنده می کند.

مروری بر کتاب بهترین زمان مردن: فراتر از یک رمان

رمان «بهترین زمان مردن» که در زبان انگلیسی با عنوان The Saint of Incipient Insanities شناخته می شود و در فارسی گاهی با نام «برزخ» نیز ترجمه شده است، در سال ۲۰۰۴ منتشر شد و بلافاصله توجه بسیاری از منتقدان و خوانندگان را به خود جلب کرد. شافاک در این کتاب، ژانری از درام را به تصویر می کشد که با طنز، عناصر روان شناختی و مضامین عمیق فلسفی آمیخته شده است. این رمان، نه تنها یک داستان سرگرم کننده، بلکه بستری برای طرح پرسش های وجودی و کاوش در پیچیدگی های روح انسان فراهم می آورد.

بستر اصلی روایت در شهر بوستون آمریکا شکل می گیرد، جایی که سه شخصیت اصلی داستان، که هر یک از فرهنگی متفاوت آمده اند، در فضایی مشترک گرد هم می آیند. بوستون به عنوان نمادی از محیط چندفرهنگی و مدرن، مکانی ایده آل برای به تصویر کشیدن برخورد فرهنگ ها، تضادهای هویتی و تلاش انسان ها برای یافتن جایگاه خود در دنیایی است که مدام در حال تغییر است. این شهر، نه فقط یک مکان جغرافیایی، بلکه خود به یکی از شخصیت های خاموش داستان تبدیل می شود که بر تعاملات و سرنوشت ساکنانش تأثیر می گذارد. خواننده در این فضا، شاهد کشمکش های درونی شخصیت ها و تلاش آن ها برای سازگاری با محیطی است که هم می تواند فرصت ساز باشد و هم چالش برانگیز.

خلاصه داستان جامع: روایت پنهان و آشکار

رمان «بهترین زمان مردن» خواننده را به دنیای سه هم اتاقی جوان در بوستون می برد که هر یک با کوله باری از تجربیات و ریشه های فرهنگی متفاوت، به دنبال جایگاهی در سرزمینی ناآشنا هستند. داستان با معرفی این سه شخصیت کلیدی و روابط پیچیده آن ها آغاز می شود، رابطه ای که هم نقاط مشترک دارد و هم سرشار از تفاوت هاست.

آشنایی با سه هم اتاقی

• عمر: دانشجوی دکترای علوم سیاسی از استانبول. عمر، شخصیتی است که به سرعت با فرهنگ غرب خو می گیرد و نمادی از انطباق پذیری و شیفتگی به سبک زندگی جدید محسوب می شود. او در تلاش است تا ریشه های خود را با آنچه در آمریکا می آموزد، ترکیب کند، اما این مسیر همیشه هموار نیست و چالش های خاص خود را دارد. زندگی او منعکس کننده پارادوکس های هویت در دنیای جهانی شده است.
• عابد: دانشجوی بیوتکنولوژی از مراکش. عابد نقطه مقابل عمر است. او نمادی از پایبندی به ریشه ها و سنت های فرهنگی و مذهبی خود است. نگرانی هایش از قضاوت های نادرست درباره خود و فرهنگش و همچنین تلاش برای حفظ اصالت در محیطی بیگانه، او را به شخصیتی درونی تر و محتاط تر تبدیل کرده است. او در برابر جریان غالب مقاومت می کند و این مقاومت، منبع اصلی درگیری های درونی اوست.
• پیو: دانشجوی دندان پزشکی از اسپانیا. پیو، با وجود انتخاب رشته ای که با دقت و وسایل تیز سروکار دارد، به طرز عجیبی از اشیای تیز می ترسد. این پارادوکس در شخصیت او، نمادی از ترس ها و تناقض های درونی است که انسان ها ممکن است با آن ها مواجه شوند. او به نوعی بازتابی از تردیدها و تضادهای پنهان در هر انسانی است که در ظاهر سعی در غلبه بر آن ها دارد، اما در باطن با آن ها دست و پنجه نرم می کند.

ورود گِیل به زندگی عمر

با ورود گِیل، دختری آمریکایی، به زندگی عمر، روابط بین هم اتاقی ها پیچیده تر می شود. گیل دختری است که در جستجوی هویت و معنای زندگی خود است و این جستجو، او را بارها به سمت اندیشه های خودکشی سوق می دهد. او نماینده پوچی و بی معنایی در دنیای مدرن است و کشمکش او با مرگ و تمایلش به آن، یکی از مضامین اصلی و پررنگ رمان را شکل می دهد. رابطه عمر و گیل، بستری برای کاوش در تفاوت های فرهنگی، درک متقابل و چالش های ارتباط بین دو جهان بینی متفاوت فراهم می کند.

شکل گیری روابط و چالش ها

تعاملات بین عمر، عابد، پیو و گِیل، سرشار از اصطکاک های فرهنگی، مذهبی و شخصیتی است. هر یک از این شخصیت ها با گذشته و باورهای خود، به دنبال یافتن خوشبختی و آرامش در سرزمینی غریب هستند. شافاک با ظرافت، دیوانگی های کوچک و بزرگ زندگی روزمره، اتفاقات غیرمنتظره و لحظات طنزآمیز و تأثربرانگیز را به نمایش می گذارد. خواننده با این شخصیت ها در طول مسیر پرفراز و نشیبشان همراه می شود و شاهد تلاش آن ها برای درک یکدیگر و ساختن یک نوع «خانواده انتخابی» در غربت است.

سیر داستانی و تحولات

در طول داستان، اتفاقات و نقاط عطفی رقم می خورد که منجر به تغییرات درونی و بیرونی شخصیت ها می شود. این تحولات، گاهی ناگهانی و گاهی تدریجی هستند و در پسِ هر رویداد، لایه های عمیق تری از شخصیت ها و مضامین رمان آشکار می گردد. شافاک به جای تمرکز بر یک خط داستانی مستقیم و رویدادهای بزرگ، بر جزئیات و لحظات کوچک زندگی روزمره تمرکز می کند که به تدریج شخصیت ها را دگرگون می سازند. این سیر داستانی، خواننده را به تفکر وامی دارد که چگونه کوچکترین اتفاقات می توانند بر زندگی انسان تأثیر بگذارند و او را به سمت ناشناخته ها سوق دهند.

الیف شافاک با هنرمندی خاص خود، به جای تمرکز بر روی یک قهرمان، از تفکر «ضدقهرمان پروری» حمایت می کند و نشان می دهد که زندگی واقعی پر از انسان هایی است که شاید در تعاریف سنتی قهرمان نباشند، اما عمق و پیچیدگی های خاص خود را دارند.

مفهوم بهترین زمان مردن

نام «بهترین زمان مردن» با مفهوم فلسفی زندگی و مرگ در رمان گره خورده است. این عنوان به طور خاص به تلاش های گیل برای خودکشی و جستجوی او برای یافتن لحظه و مکان مناسب برای پایان دادن به زندگی اش اشاره دارد. اما فراتر از آن، این نام نمادی است از تمایل انسان به یافتن معنا در پایان ها، حتی اگر آن پایان، مرگ باشد. شافاک با این انتخاب هوشمندانه، خواننده را به چالش می کشد تا درباره مفاهیم مرگ، زندگی، انتخاب و آزادی تأمل کند. آیا واقعاً «بهترین زمان مردن» وجود دارد؟ و اگر چنین است، آیا این زمان به ما امکان می دهد تا زندگی را به گونه ای دیگر درک کنیم؟ این پرسش ها در طول داستان بارها در ذهن خواننده تکرار می شود.

شخصیت های اصلی: آینه ای از انسان معاصر

شخصیت های «بهترین زمان مردن» صرفاً کاراکترهای داستانی نیستند؛ آن ها آینه ای تمام نما از انسان معاصر و چالش های هویتی، فرهنگی و وجودی او به شمار می روند. شافاک با ظرافتی مثال زدنی، هر یک از این شخصیت ها را چنان عمق می بخشد که خواننده به سادگی می تواند با آن ها همذات پنداری کند.

عمر، عابد، پیو: نمایندگان چالش های مهاجرت

این سه هم اتاقی، هر یک نمادی از جنبه های متفاوت تجربه مهاجرت و چندفرهنگی هستند. عمر، با اشتیاقش برای انطباق و ادغام در فرهنگ جدید، نماینده کسانی است که به دنبال آینده ای نو در سرزمینی دیگرند. او در تلاش برای جذب، گاه با تناقضاتی درونی روبه رو می شود که هویت پیشین و جدیدش را به چالش می کشد. عابد، اما با پایبندی شدید به ریشه های مذهبی و فرهنگی خود، نمادی از مقاومت در برابر هضم شدن در فرهنگ غالب است. او نگرانی از قضاوت ها و حفظ اصالت را به دوش می کشد و این کشمکش درونی اش، عمق خاصی به او می بخشد. پیو، با وجود رشته دندان پزشکی که انتخاب کرده، ترسی درونی از اشیای تیز دارد که نمادی از تناقضات و ترس های پنهان در هر انسانی است. او تجسم این حقیقت است که انسان ها اغلب با انتخاب هایی زندگی می کنند که با ذات درونی شان در تضاد است. این سه نفر در کنار هم، طیف وسیعی از چالش های مهاجرت، احساس بیگانگی، چندفرهنگی بودن و جستجو برای یافتن جایگاه و هویت واقعی را به تصویر می کشند.

گِیل: نماد جستجوگری و کشمکش با مرگ

گِیل یکی از پیچیده ترین و محوری ترین شخصیت های رمان است. او دختری آمریکایی است که در جستجوی معنای زندگی، بارها به خودکشی می اندیشد. گیل نمادی از پوچی و سرگشتگی انسان مدرن است که در هیاهوی جهان، معنای هستی را گم کرده است. کشمکش او با مرگ و وسواسش برای یافتن «بهترین زمان مردن»، نه تنها او را به شخصیت محوری داستان تبدیل می کند، بلکه به خواننده فرصت می دهد تا به عمق فلسفه مرگ و زندگی، انتخاب و جبر بیندیشد. ارتباط او با عمر، پل ارتباطی میان دو جهان بینی و دو فرهنگ متفاوت است که همدلی و درک را به چالش می کشد.

شخصیت های فرعی تاثیرگذار

علاوه بر چهار شخصیت اصلی، شافاک به برخی شخصیت های فرعی نیز فرصت حضور می دهد که هر یک به نوبه خود، قطعه ای از پازل داستان را کامل می کنند. این شخصیت ها، هرچند کمتر دیده می شوند، اما نقش های مهمی در پیشبرد داستان، آشکارسازی جنبه های پنهان شخصیت های اصلی یا برجسته کردن مضامین فرعی دارند. آن ها ممکن است دوست، آشنا، یا حتی رهگذرانی باشند که لحظاتی کوتاه اما تأثیرگذار در زندگی قهرمانان داستان ایجاد می کنند و به غنای کلی اثر می افزایند.

مضامین کلیدی و پیام های فلسفی: از هویت تا جنون

«بهترین زمان مردن» صرفاً روایتی از زندگی چند جوان نیست؛ این رمان بستر عمیقی برای کاوش در مضامین فلسفی و اجتماعی فراهم می کند. الیف شافاک با هنرمندی تمام، خواننده را به سفری فکری در مفاهیمی چون هویت، عشق، جنون و فلسفه زندگی و مرگ می برد.

هویت و تعلق: چالش های مهاجرت و چند فرهنگی

یکی از برجسته ترین مضامین رمان، چالش های هویت و احساس تعلق در دنیای چندفرهنگی است. شخصیت ها، که از ملیت ها و فرهنگ های مختلف به بوستون آمده اند، با احساس بیگانگی و تلاش برای یافتن جایگاه واقعی خود دست و پنجه نرم می کنند. رمان به زیبایی نشان می دهد که چگونه مهاجرت می تواند هویت فرد را به چالش بکشد و او را در میان دو جهان (گذشته و حال، ریشه ها و آینده) معلق نگه دارد. این بخش از داستان، خواننده را به درک عمیق تری از مفهوم خانه، ریشه ها و چگونگی شکل گیری هویت در بسترهای مختلف می رساند.

عشق و دوستی: مفهوم خانواده انتخابی

روابط پیچیده و در حال تغییر میان شخصیت ها، به ویژه میان سه هم اتاقی و گیل، یکی دیگر از ستون های اصلی رمان است. شافاک مفهوم «خانواده انتخابی» را به زیبایی تبیین می کند؛ جایی که افراد غریبه، در غربت و تنهایی، به یکدیگر پناه می آورند و پیوندهایی عمیق تر از پیوندهای خونی ایجاد می کنند. عشق، دوستی و حتی دلخوری ها و سوءتفاهم ها، همگی به این روابط معنا می بخشند و نشان می دهند که چگونه انسان ها در مواجهه با چالش های زندگی، به یکدیگر نیاز دارند.

مرز بین جنون و منطق

شافاک در «بهترین زمان مردن» به طرز ماهرانه ای با مفهوم مرز باریک میان جنون و منطق بازی می کند. او نمایش می دهد که چگونه «دیوانگی های کوچک» در زندگی روزمره و درونی شخصیت ها جریان دارد و این جنون، گاهی مرزهای معنای عقلانیت را در هم می شکند. رمان، خواننده را به چالش می کشد تا تعریف های خود را از «عادی بودن» و «دیوانگی» بازنگری کند و ببیند که چگونه هر انسانی می تواند در ورطه این دو مفهوم، در رفت وآمد باشد.

فلسفه منفی: شناخت از طریق آنچه نیست

یکی از مفاهیم فلسفی منحصربه فردی که در رمان به کار رفته، «فلسفه منفی» است. این ایده بیان می کند که برای شناخت یک شیء یا مفهوم، باید آن را از طریق آنچه نیست، نه آنچه هست، شناخت. شافاک از این رویکرد در شخصیت پردازی و روایت خود استفاده می کند؛ برای مثال، شخصیت ها اغلب با کارهایی که نمی کنند یا ویژگی هایی که ندارند، تعریف می شوند. این رویکرد، لایه ای از رمزآلودگی و پیچیدگی به داستان می بخشد و خواننده را به تفکر عمیق تر در ماهیت وجود و عدم وا می دارد.

فلسفه منفی در رمان «بهترین زمان مردن» به خواننده می آموزد که گاهی برای درک ماهیت چیزی، باید از طریق غیبت و نفی آن به شناخت رسید، رویکردی که مرزهای فهم سنتی را گسترش می دهد.

زبان، دین، تنهایی و زمان

علاوه بر مضامین اصلی، شافاک به دیگر مفاهیم مهمی نیز می پردازد که در قالب داستان گنجانده شده اند. «زبان» به عنوان یک سد یا پل ارتباطی، «دین» به عنوان منبع هویت و باور، «تنهایی» به عنوان یک تجربه جهانی در مهاجرت و «زمان» به عنوان مفهومی نسبی و تأثیرگذار بر سرنوشت ها، همگی در تار و پود رمان بافته شده اند. او با هنرمندی، این مسائل را در قالب زندگی روزمره و دغدغه های شخصیت ها به تصویر می کشد و آن ها را به جزئی جدایی ناپذیر از تجربه خواننده تبدیل می کند.

سبک نگارش و جهان بینی الیف شافاک

الیف شافاک به عنوان یکی از برجسته ترین نویسندگان معاصر، سبکی منحصربه فرد در نگارش دارد که رمان «بهترین زمان مردن» نیز نمونه ای شاخص از آن است. سبک او فراتر از کلمات، به خواننده امکان می دهد تا با جهان بینی خاص او درباره انسان و هستی آشنا شود.

ویژگی های ادبی: نثر روان و جذاب

نثر شافاک در این رمان، روان، جذاب و سلیس است. او با استفاده از زبانی گویا و دلنشین، خواننده را به سرعت با خود همراه می کند. جملاتش از پیچیدگی های غیرضروری عاری هستند، اما در عین حال از عمق و غنای معنایی بالایی برخوردارند. این ویژگی باعث می شود که «بهترین زمان مردن» هم برای خوانندگان عمومی دلنشین باشد و هم علاقه مندان به ادبیات را از جنبه های هنری و ادبی خود بهره مند سازد. خواننده با هر سطر، حس می کند که در یک گفت وگوی صمیمی و عمیق با نویسنده قرار گرفته است.

استفاده از طنز و تأثر: خلق فضایی منحصر به فرد

یکی از قدرت های شافاک، توانایی او در ترکیب ماهرانه طنز و تأثر است. او می تواند در یک لحظه، لبخند را بر لب خواننده بیاورد و در لحظه ای دیگر، او را با عمق یک درد یا حقیقت وجودی روبه رو سازد. این ترکیب هنرمندانه، فضایی منحصر به فرد در رمان خلق می کند که هم سبک و هم عمیق است. طنز، تلخی های زندگی را قابل تحمل تر می کند و تأثر، به داستان بعد انسانی و عاطفی می بخشد، که این دو در کنار هم، تجربه ای کامل از خواندن را به ارمغان می آورند.

ضد قهرمان پروری: رویکردی نوین

به جای تمرکز بر یک قهرمان سنتی که معمولاً ویژگی های آرمانی و برجسته دارد، شافاک رویکرد «ضد قهرمان پروری» را در پیش می گیرد. شخصیت های او، انسان هایی عادی با ضعف ها، اشتباهات و تناقضات درونی خود هستند. این رویکرد، باعث می شود که خواننده به سادگی با آن ها ارتباط برقرار کند و آن ها را در آینه زندگی خود ببیند. این افراد، نه کاملاً خوب و نه کاملاً بدند، بلکه در طیف خاکستری زندگی قرار دارند و این خود، بیانگر واقعیت های انسانی است که شافاک به زیبایی آن را به تصویر می کشد.

استفاده از ارجاعات فرهنگی و فلسفی: غنای پنهان

شافاک در آثارش، به ویژه در «بهترین زمان مردن»، از ارجاعات فرهنگی، تاریخی و فلسفی متعددی استفاده می کند. این ارجاعات، نه به صورت مستقیم و آموزشی، بلکه به گونه ای ظریف و در تار و پود روایت گنجانده می شوند. این تکنیک، به داستان عمق و غنای بیشتری می بخشد و خواننده ای که با این ارجاعات آشنایی دارد، می تواند لایه های پنهان تر معنایی را درک کند. این امر نشان دهنده دانش گسترده و جهان بینی عمیق نویسنده است که به خواننده نیز فرصت می دهد تا به فراتر از خط داستانی ساده نگاه کند.

دیدگاه ها و نقدهای برجسته: بازتاب جهانی

رمان «بهترین زمان مردن» پس از انتشار، با بازخوردهای مثبت و قابل توجهی از سوی منتقدان و خوانندگان در سراسر جهان مواجه شد. این بازخوردها نشان دهنده قدرت و تأثیرگذاری این اثر در محافل ادبی بین المللی است.

بازخورد منتقدان و خوانندگان

سایت های معتبری همچون گودریدز و آمازون که پلتفرم هایی برای تبادل نظر خوانندگان و منتقدان هستند، بازتاب گسترده ای از این رمان را ارائه داده اند. بسیاری از خوانندگان، این کتاب را کاوشی پرجوش و خروش درباره مفاهیم عشق، دوستی، فرهنگ، ملیت، دوری از خانه و احساس تعلق خاطر توصیف کرده اند. این توصیفات، بر قدرت شافاک در پرداختن به مضامین جهانی و انسانی تأکید دارند.

از سوی دیگر، منتقدان حرفه ای نیز به تمجید از این اثر پرداختند. واشنگتن پست این کتاب را به عنوان «یک صدای شگفت انگیز جدید در داستان های بین المللی» معرفی کرده است. این تعریف، نه تنها به نبوغ شافاک در روایت گری اشاره دارد، بلکه او را به عنوان نویسنده ای با سبک و نگاهی تازه در ادبیات معاصر معرفی می کند. این گونه نقدها به خوانندگان کمک می کنند تا ابعاد پنهان و عمق ادبی اثر را بهتر درک کنند و به سوی مطالعه کامل کتاب ترغیب شوند. این دیدگاه ها، همگی بر خردمندی و طنزآمیز بودن رمان تأکید دارند که آن را از سایر آثار متمایز می کند.

درباره الیف شافاک: نویسنده ای از مرزها

الیف شافاک، نامی آشنا در ادبیات معاصر جهان، نه تنها به دلیل آثار داستانی اش، بلکه به خاطر تفکرات عمیق و جسارتش در پرداختن به مسائل حساس اجتماعی و سیاسی شناخته شده است. او با زندگی در مرزهای فرهنگی، جغرافیایی و فکری، دیدگاهی منحصربه فرد برای روایت داستان ها پیدا کرده است.

بیوگرافی مختصر و مرتبط

الیف شافاک در ۲۵ اکتبر ۱۹۷۱ در استراسبورگ فرانسه به دنیا آمد و بخش عمده ای از زندگی خود را در کشورهایی چون ترکیه، اسپانیا، اردن، آلمان و ایالات متحده آمریکا گذرانده است. او دارای تابعیت ترکی-بریتانیایی است و این زندگی چندفرهنگی، عمیقاً بر جهان بینی و آثارش تأثیر گذاشته است. شافاک در رشته روابط بین الملل مدرک لیسانس، در مطالعات زنان مدرک فوق لیسانس و در علوم سیاسی مدرک دکترا را از دانشگاه فنی خاورمیانه در آنکارا کسب کرده است. این پیشینه تحصیلی، به او اجازه داده تا با دیدگاهی تحلیلی و جامعه شناختی به موضوعات بپردازد.

جایگاه ادبی و جوایز

شافاک یکی از پرفروش ترین نویسندگان ترکیه است و آثارش به بیش از ۵۰ زبان دنیا ترجمه شده اند. او جوایز ادبی متعددی را از آن خود کرده است که نشان دهنده جایگاه رفیع او در ادبیات جهانی است. از جمله مهم ترین آن ها می توان به جایزه رومی برای رمان «پنهان» (بهترین اثر ادبیات عرفانی ترکیه)، نامزدی جایزه اورنج و جایزه ایمپک دوبلین برای «ملت عشق» اشاره کرد. همچنین، او نشان شوالیه را که از مدال های فرهنگی فرانسه محسوب می شود، دریافت کرده است. الیف شافاک به دلیل دیدگاه های پیشرو و فعالیت هایش در زمینه حقوق زنان و آزادی بیان، بارها با چالش هایی در کشور زادگاهش مواجه شده، اما هرگز از بیان حقیقت عقب نشینی نکرده است.

الیف شافاک نه تنها یک نویسنده، بلکه صدایی قدرتمند برای عدالت، چندصدایی و انسانیت در جهان امروز است.

آثار برجسته دیگر

علاوه بر «بهترین زمان مردن»، شافاک آثار برجسته دیگری نیز دارد که هر یک به نوبه خود، از اهمیت ویژه ای برخوردارند. «ملت عشق» (The Forty Rules of Love) یکی از مشهورترین رمان های اوست که به شهرت جهانی رسید و خوانندگان بی شماری را به خود جذب کرد. «سه دختر حوا» (Three Daughters of Eve) و «مرید معمار» (The Architect’s Apprentice) نیز از دیگر آثار شناخته شده او هستند که به مضامین مهمی چون ایمان، دوستی، معماری و تاریخ می پردازند. هر یک از این کتاب ها، دریچه ای به سوی جهان بینی غنی شافاک و توانایی او در خلق داستان های چندلایه و تأثیرگذار هستند.

نام کتاب	سال انتشار (میلادی)	موضوعات کلیدی
ملت عشق (The Forty Rules of Love)	۲۰۰۹	عشق، عرفان، تصوف، مولانا، شمس تبریزی
سه دختر حوا (Three Daughters of Eve)	۲۰۱۷	هویت، مدرنیته، دین، زن در جامعه ترکیه
مرید معمار (The Architect’s Apprentice)	۲۰۱۴	معماری، امپراتوری عثمانی، تاریخ، دوستی
حرام زاده استانبول (The Bastard of Istanbul)	۲۰۰۶	هویت، تاریخ، حافظه جمعی، نسل کشی ارامنه

نتیجه گیری: چرا بهترین زمان مردن را باید خواند؟

«بهترین زمان مردن» اثری است که خواننده را به یک سفر فکری و عاطفی عمیق دعوت می کند. این رمان، نه تنها داستانی جذاب و سرشار از شخصیت های به یادماندنی است، بلکه بستری برای تأمل در پرسش های اساسی درباره هویت، تعلق، عشق و مرزهای میان عقل و جنون فراهم می آورد. الیف شافاک با نثری روان و ترکیبی هنرمندانه از طنز و تأثر، جهانی چندوجهی را خلق کرده که در آن، مخاطب می تواند بازتابی از کشمکش ها و تناقضات درونی انسان معاصر را بیابد.

خواندن این کتاب، فراتر از یک سرگرمی صرف است؛ آن تجربه ای است که ذهن را به چالش می کشد و قلب را با احساسات گوناگون درگیر می سازد. «بهترین زمان مردن» از آن دسته کتاب هایی است که پس از اتمام، تا مدت ها در ذهن باقی می ماند و خواننده را به تأمل عمیق تر در مفاهیم مطرح شده در رمان وا می دارد. اگر به ادبیات فلسفی، داستان های چندفرهنگی و آثاری که به بررسی عمق روح انسان می پردازند علاقه مند هستید، این رمان الیف شافاک انتخابی بی نظیر خواهد بود. به خود اجازه دهید تا در این جهان داستانی غرق شوید و از هر لحظه تأمل و کشف آن لذت ببرید.

این کتاب، شما را به پرسش وامی دارد که: واقعاً بهترین زمان مردن چه زمانی است؟ و این پرسش، شاید بهترین محرک برای زیستن باشد.