آدمی من را دوست دارد یا نه برایم اهمیتی ندارد

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر سی وی نت؛ بهاره رهنما بازیگر تئاتر، سینما، تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار سی وی نت درخصوص حواشی ایجاد شده برای او بیان کرد: این حرف‌ها خیلی من را اذیت نمی‌کند. حواشی که برای من ایجاد شده به علت این است که زلال، روراست و پرشور و هیجانم. اشتباهی که تا چندین سال پیش داشتم این بود که فکر می‌کردم همه فالوورهای من دوستانم هستند اما بعد متوجه شدم آن‌ها فقط بینندگان ما هستند. زمانی که به کسی آسیبی نزدیم اجازه داریم کاری که حالمان را خوب می‌کند انجام بدهیم.

او ادامه داد: به خاک پدرم و جان مادرم قسم در هیچ یک از حواشی که برایم ایجاد شده نقشی نداشته‌ام. خیلی اوقات از حرف‌های من سواستفاده‌های عجیبی شد و واقعا مظلوم‌ واقع شدم. این‌که آدمی من را دوست دارد یا نه برایم اهمیتی ندارد. آدمی که من را با کارهایم دنبال می‌کند و می‌گوید من از جنس بازی بهاره رهنما خوشم نمی‌آید برایم  ارزشمندتر از آدمی است که ستاره گوشه ناخنم را به ستاره اسرائیلی وصل می‌کند. آن آدم در جهان کوچک من جایی ندارد.

بهاره رهنما در بخش دیگری از گفت‌گو با خبرنگار سی وی نت درخصوص نمایش «یاقوت» که این اواخر روی صحنه داشت گفت: نمایش «یاقوت» عزیزترین کاری است که انجام داده‌ام. اهالی فن معتقدند که این اثر پخته‌ترین کار نمایشی من است. «پختگی» به هرحال کلمه‌ای است که وجوه مختلفی دارد و به قول معروف: عرصه مشق جولانگاه ماست.

رهنما ادامه داد: تاکنون دوازده نمایشنامه مکتوب نوشته‌ام. از نگاه من تئاتر بهترین و مستقیم‌ترین راهی است که باعث می‌شود طرز فکرت را جاری کنی. نمایش «یاقوت» نمایشی تعاملی و میدانی است. در واقع ما در این اثر زمان را می‌شکنیم. من، مادربزرگ دهه 50، بهاره رهنما، یاقوت و… می‌شوم. کلاژی از همه این زن‌ها. در پایان نمایش هم به همه حاضران می‌گویم که تک‌تک شما امشب سفیر من هستید که بگویید بهاره رهنما گفت: «مرد زن‌دار شگون دارد. مال دزدی هیچوقت نمی‌ماند و برکتی ندارد.» اگر زندگی 2 نفر هم با این حرف نجات پیدا کند من کارم را کرده‌ام.

رهنما گفت: کار جالبی که ما در اجرای این نمایش انجام دادیم این بود که از زنان سرپرست خانوار دعوت کردیم در راهرویی که نزدیک به سالن نمایش بود محصولاتشان را بفروشند و لا به لای آن‌ها بچه‌هایم را گذاشته بودم که فرانک و دلار بفروشند. این قضیه باعث می‌شد که مخاطبان ما احساس کنند وارد میدان فردوسی دهه 50 شده‌اند.

این گفت‌وگو ادامه دارد…